Recenzja: Początkowo miał zostać wydany jako samodzielny tytuł, traktujący po raz kolejny o przygodach Johna Blazkovitz - komandosa amerykańskich sił specjalnych o słowiańskich korzeniach, który w pojedynkę rzucił rękawicę potędze hitlerowskiej machiny wojennej. Jednak w trakcie tworzenia gry nastąpiła zmiana planów i poczciwy John będzie mógł się udać na od dawna zasłużony urlop. Zamiast bowiem następnej części zmagań tego bohatera, otrzymaliśmy ni to dodatek, ni to kontynuację Return to Castle Wolfenstein, zapewniający świetną zabawę w grze sieciowej. Już po krótkim testowaniu nabrałem przekonania, że mam do czynienia z przebojem.

Rozsądne wymagania sprzętowe: Pentium III 600MHz, 128MB RAM, 32MB akcelerator 3D.
DirectX 9.0b - Windows 2000/XP
Sterowniki do kart graficznych wymagane do sprawnego działania gry:
Nvidia - Ati

Na tworzeniu kontynuacji wielkich hitów przejechało się już wielu producentów gier komputerowych. Często sequel przynosił nie tylko porażkę finansową, ale także, co gorsza, stratę prestiżu, co nierzadko doprowadzało pechowych twórców na skraj upadłości. Naturalną koleją rzeczy wymagania odbiorców do każdej kolejnej części rosną - nie oczekują oni przecież jedynie poprawionej grafiki czy kilku dodatkowych poziomów, ale nowej gry. Programiści pracujący nad Enemy Teritory prawdopodobnie zdawali sobie z tego sprawę, a na domiar złego, nie tak dawno ukazał się także Wolfenstein: Operation Resurrection. W tej sytuacji podjęto decyzję o porzuceniu pierwotnego pomysłu i utworzeniu gry skupiającej się na zabawie sieciowej. Wydaje mi się, iż był to krok bardzo słuszny - opisywany tytuł nie jest kopią pierwowzoru, a stanowi nową jakość.

Kiedy zaczynamy grać, potworne zamieszanie panujące dookoła jest nieco paraliżujące. Wszędzie rozlegają się serie karabinów maszynowych i wystrzały broni osobistej, ziemią wstrząsają wybuchy pocisków artyleryjskich, powietrze rozdzierają krzyki rannych żołnierzy. Stopień komplikacji jest tym większy, im więcej graczy uczestniczy w zabawie, a może być ich całkiem sporo - podczas testów walczyłem na serwerze, na którym zmagało się ze sobą sześćdziesiąt osób. Dopiero po kilku minutach zaczynamy orientować się w sytuacji i zauważamy, iż chaos ten jest tylko pozorny. Na każdej mapie obydwie strony konfliktu, czyli Amerykanie lub Niemcy, mają wyznaczone cele. Najczęściej to właśnie ich wykonanie warunkuje zwycięstwo, a nie ilość zaliczonych "fragów". Aby misja miała szansę zakończyć się sukcesem, nieodzowna jest gra zespołowa w obrębie drużyny i ścisła współpraca żołnierzy poszczególnych specjalizacji. Tych dostępnych mamy aż pięć: zwykły żołnierz liniowy, medyk, inżynier, amunicyjny oraz członek sił specjalnych.

Gra Jest przez internet.